the littlemermaid กับ ไข่มุกที่หายไป

The little mermaid  กับ ไข่มุกที่หายไป

โอ๊ย…โอ๊ย…ไม่ไหวแล้ว อีกนิดเดียวเพค่ะ เจ็บเหลือเกิน อุแว้….อุแว้…..ออกแล้วเพค่ะเป็นเจ้าหญิงเพค่ะ จริงหร๋อ ทหาร…ไปตามโหรราจารย์มาสิ  พะยะค่ะ   มีอะไรให้กระหม่อมรับใช้ ตรวจดวงชะตาของลูกหญิงเราสิ  เอ่อ…เจ้าหญิงเป็นตัวกาลากิณีของบ้านเมืองพะยะค่ะ    แล้วข้าต้องทำยังไงบ้างท่านโหรราจารย์                                                เอ่อคือ……………………………………

         ในค่ำคืนดึกสงัดท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยเมฆสีเทายังมีบางอย่างคืบคลานเข้ามาภายใต้ท้องทะเลอันลึกลับอุแว้……อุแว้….เจ้ากล่อมดีๆสิเจ้าหญิงร้องแล้ว นี่เจ้าข้าเป็นชายน่ะข้าคงไม่มีความอบอุ่นให้เด็กพอๆกับผู้แม่ได้น่ะ มานี่มาเดียวข้าอุ้มเอง แล้วเจ้าจะลงตรงไหน ใกล้จะถึงแล้ว   ท้องทะเลที่นิ่งสงบอยู่นั้นก็มีอะไรบ้างอย่างโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำทำให้ชายฝั่งพังทลายลงมา ข้าจะเอาไว้ตรงนี่น่ะ ตรงนั้นแหละ และในที่สุดชายลึกลับสองคนก็ได้จากไปแค่เพียงพวกเขากระดิกนิ้วทุกอย่างก็กลับเป็นเมือนเดิมก็จะทิ้งไว้แต่…………………………………………………………………………..

บทที่ 1 ความเป็นจริงที่ต้องยอมรับ

         ภายใต้แสงจันทร์ที่สะท้อนกับหาดทรายขาวดั่งไข่มุกและท้องทะเลสีครามอันสดใสตอนนี้เป็นเพียงความมืดที่เขาปกคลุมซึ่งดูน่ากลัวพิกลึกราวกับมีอาถรรพ์ซ่อนอยู่ภายใต้ท้องทะเลสีดำสนิทแต่กลับมีเด็กสาวนอนทอดกายอยู่ริมชายหาดเด็กสาวผู้นั้นกำลังจองมองหมู่ดาวอยู่บนท้องฟ้าเธอกำลังล่องลอยอยู่บนผิวทะเลอันกว้างใหญ่ จนทำให้เธอรู้สึกเหยือกเย็นราวกับอากาศที่โผล่ขึ้นมาจากท้องทะเลเธอล่องลอยออกไปไกลและในที่สุด         แอนเดีย……แอนเดีย !!!!! หญิงแก่ผู้หนึ่งตะโกนเรียกทำให้เด็กสาวหรือแอนเดียตื่นขึ้น หญิงสาวผู้มีร่างบอบบางผิวขาวดั่งไข่มุกผมยาวสร่วยในตาคมกริบ ตื่นขึ้นทันที อะไรกันค่ะแม่ นี่แก!!!หนีมานอนอีกแล้วหรือฉันบอกให้แกออกมาตักน้ำใช่ไหมแต่แกกลับหนีมานอน มาซะดีๆนังตัวดี โอ๊ย….โอ๊ย….ฮือฮืออย่าค่ะแม่โอ๊ย….โอ๊ย…อย่าหนีฉันนะ และฉันไม่ใช่แม่แกเลิกเรียกฉันว่าแม่ได้แล้ว อะไรกันค่ะ หญิงสาวพูดทั้งน้ำตาและร่างกายที่บอบช้ำ หมายความว่ายังไงค่ะ ที่หนูไม่ใช่ลูกแม่ หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมทั้งปราดน้ำตา แกไม่ใช่ลูกฉัน!!! หญิงแก่ตะครอกใส่ ฉันเลี้ยงแกมา 18 ปีนี่เป็นภาระของฉันแล้ว แกยังมาอักตัญญูใส่ฉันอีกแกนี่มันเลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ แอนเดียมองหน้าหญิงแก่ก่อนที่จะตัดสินใจวิ่งหนี เข้าไปในห้องของตัวเองที่เล็กราว  กับ   รังหนู   ปัง!!ปัง!!!  เสียงประตูดังขึ้น ออกมาน่ะนังแอนเดียนังตัวดี ออกมาน่ะ หญิงสาวนั่งคุกเข่าน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ไม่ฟังเสียงของหญิงแก่ที่ ตะโกนเรียกเธอ

 ไม่จริงแม่ของหนูเป็นใคร เธอพูดทั้งน้ำตาและเอื้อมมือไปหยิบสร้อยไข่มุกที่มีประกายส่องแสงเป็นสีเขียวอ่อน กระทบกับดวงตาอันสดใสของเธอ  ใครกันค่ะใครเป็นพ่อแม่ของหนู แอนเดีย ร้องไห้กอดสร้อยของเธอซึ่งเป็นของชิ้นเดียวที่ติดมากับตัวเธอ และในที่สุดเธอก็ผล็อยหลับไปท่ามกลางแสงจันทร์   แอนเดีย…..แอนเดีย…..หญิงสาวลืมตาขึ้น เธอเห็นหญิงวัยกลางคนซึ่งดูสง่าราวกับเธอไม่ใช่มนุษย์และมีหน้าตาคล้ายกับแอนเดีย แอนเดีย…….คุณเป็นใครค่ะ แอนเดียพูด   แต่หญิงผู้นั้นไม่ตอบพร้อมทั้งยื่นกล่องใบเล็กๆสีฟ้าอมเขียว มีสัญลักษณ์บ้างอย่างติดอยู่ด้วย มาให้เธอ อะไรค่ะ แอนเดียถามหญิงผู้นั้นอมยิ้มพร้อมทั้งยื่นมือมาลูบศีรษะของแอนเดียเบาๆ ช่วงนั้นทำให้แอนเดียรู้สึกอบอุ่นอย่างไรบอกไม่ถูก  พร้อมกับพูดขึ้นว่าเมื่อถึงเวลานั้นสักวันเธอต้องใช้มัน